Είναι σαν να κόβεται ο κόσμος στα δύο: από τη μια το αναπόφευκτο της Μοίρας· από την άλλη, το αλάθητο μιας μαργαρίτας. Τί είναι πιο δύσκολο δεν λέω. Το επιχειρώ ποτέ το εύκολο δεν μου ήταν εύκολο με κάθε μέσο.Ο άνθρωπος θεωρείται λογικό όν. Έχει την δυνατότητα των επιλογών, μπορεί να διαμορφώσει τη μοίρα του, όμως το αντίτιμο αυτού του προνομίου είναι η πλάνη, μιας και διαφορετικά η λογική δεν θα’ χε καμιά δυνατότητα διάκρισης.
Ο άνθρωπος όμως είναι και φύση ένα ελάχιστο μόριο ζωής στην αλυσίδα της εξέλιξής της συνεπώς μπορεί να είναι και το αλάθητο μιας μαργαρίτας.Στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα η συμπεριφορά του πολιτισμένου ανθρώπου θέτει εύλογα το ερώτημα: Άν το προνόμιο της λογικής του ανθρώπινου όντος είναι όντως προνόμιο ή κατάρα. Καμιά μορφή ζωής δεν θα αυτοκαταστρεφόταν με τόσο ανόητο και βάρβαρο τρόπο θέτοντας ταυτόχρονα σε κίνδυνο το θαύμα της ζωής στον πλανήτη.
Ο αιώνας μας βρίθει από νεκρούς μύθους, πτώματα αληθειών, θεωριών, οραμάτων και λέξεων. Είναι ήδη αργά. Πιστεύω πως δεν μας απομένει τίποτα άλλο, παρά η ιδιωτική οδός για να ανιχνεύσουμε. Το αναπόφευκτον της μοίρας, και να προσεγγίσουμε το αλάθητο της μαργαρίτας. Να επανασυνδέσουμε τη σκέψη με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα, για να ξαναβρούμε τον δρόμο επανασύνθεσης της πραγματικότητας.
Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, αναρωτήθηκα και γω, όπως πιστεύω και πολλοί άλλοι άνθρωποι, τι είναι η Οικολογία. Όσο έψαχνα τις απαντήσεις, τόσο πλήθαιναν τα ερωτηματικά και ζητούσαν νέες. Ακόμα ψάχνω, γιατί είμαι πεπεισμένος πια ότι τα μονοπάτια της οικολογικής σκέψης δεν είναι λογικά, είναι συνειδησιακά, είναι μονοπάτια κάθαρσης του ανθρώπινου όντος από τη βαρβαρότητα του λογοκρατούμενου-ανθρωποκεντρικού πολιτισμού μας.Πιστεύω πως η οικολογία, ως σκέψη και συμπεριφορά, είναι κορυφαία στιγμή της συνείδησης του ανθρώπινου όντος, γιατί είναι βαθιά ανθρωπιστική, χωρίς να είναι ανθρωποκεντρική, γιατί είναι βαθιά ανατρεπτική χωρίς να είναι εξουσιαστική. Αναμφίβολα δύσκολα μονοπάτια σκέψης και συμπεριφοράς, γιατί προυποθέτουν, τη βιωματική αναίρεση της κυριαρχούσας λογικής και της κοινωνικής πραγματικότητας, επειδή η οικολογία δεν είναι μαι πρόταση για το μέλλον, αλλά μια πρόταση ελκυστικής ζωής, σκέψης και συμπεριφοράς για σήμερα.
Η οικολογία είναι μια βαθιά συνειδησιακή επανάσταση ανυπακοής, απέναντι στο αυτονόητο της καθημερινής βαρβαρότητας, της αισθητικής χυδαιότητας, της εξαθλίωσης του ατόμου και της φύσης. Είναι μια συνεχής προσπάθεια μεταμόρφωσης της αγάπης σε αγαπημένο, μια συνεχής άσκηση της ψυχής στην τρυφερότητα και την εξέγερση.Τέλος η οικολογία είναι μια πρόταση βαθιά δημοκρατική, που πιστεύει στην αυταξία της ζωής, στο δικαίωμα και στην ανάγκη ύπαρξης όλων των μορφών ζωής του πλανήτη.Η οικολογία προτείνει: Τη συνεργασία, αντί του ανταγωνισμού, την αγάπη αντί του μίσους, την πολλαπλότητα, αντί του ρατσισμού, την τρυφερότητα αντί της αδιαφορίας, την κατανόηση αντί της εχθρότητας. Την πολύχρωμη επικοινωνία, αντί της μοναξιάς του ανθρώπου και της μονοδιάστατης κοινωνικής του ύπαρξης.
Ακόμα είναι μια πρόταση ερωτική, με την έννοια που δίνει ο Έρμαν Έσσε στον έρωτα: ″ Μια ματιά καθαρή εποπτεία″. Όταν δεν ζητάμε τίποτα, παρά αισθανόμαστε αυτήν την ανυψωτική ενέργεια, την ανάγκη να συναντηθούμε με την ομορφιά. Όταν η ματιά μας δεν είναι χρησιμοθηρική.
Η οικολογική σκέψη είναι επίσης το μονοπάτι που μας βοηθάει να κατανοήσουμε το θάνατο ως προυπόθεση της ζωής και να συμφιλιωθούμε με το πεπερασμένο της ύπαρξής μας! Πάνω σ’ αυτή τη φλούδα γης, που η σχέση της με τον πυρακτωμένο πλανήτη είναι όση η πρωινή δροσιά πάνω σ’ ένα μήλο, κατά μιαν εύστοχη παρατήρηση της Ελισσάβετ Σαχτούρη, δισεκατομμύρια χρόνια ή φύση πλέκει το υφάδι της ζωής και του θανάτου από το ίδιο υλικό.Η οικολογία είναι αρχαία σοφία, πριν τον διαχωρισμό της γνώσης από το συναίσθημα, τη βιωματική εμπειρία και τις αξίες της ζωής. Από τη σοφία των αρχαίων λαών της Αμερικανικής ηπείρου, που αντιλαμβάνονταν τη Γη ως μάνα τους, τα ποτάμια, τα δέντρα και τα πλάσματά της ως αδέρφια τους, μέχρι τη βαθιά δημοκρατική, αντιεξουσιαστική και αντιρατσιστική φιλοσοφική σκέψη του Ηράκλειτου: Ότι ο άνθρωπος είναι ένα απειροελάχιστο και αναπόσπαστο όλον μέσα στο όλον.
Η οικολογία είναι συμπαντική ηθική στάση και κοσμοαντίληψη, που θεωρεί την υπεράσπιση αυτού του ζωντανού πλανήτη και της φυσικής τάξης των πραγμάτων μέγιστο συνειδησιακό και υπαρξιακό καθήκον του σύγχρονου ανθρώπου. Μέσα στο απέραντο σύμπαν δεν γνωρίζουμε, προς το παρόν τουλάχιστον, αν πουθενά αλλού η ύλη-ενέργεια έφταση σε τέτοιες μορφής νόησης και συναισθήματος.Δεν γνωρίζουμε, αν το θαύμα της ζωής αυτού του πανέμορφου πλανήτη, είναι η αυγή μιας νέας εξέλιξης για το σύμπαν, ή μια μοναχική κιβωτός ζωής όπως εμείς την γνωρίζουμε. Όπως και να’ χει το πράγμα, η ευθύνη μας για την υπεράσπιση των μορφών ζωής του πλανήτη και της ικανότητάς του να συνεχίσει το ταξίδι της εξέλιξης είναι πρωταρχική.
Τέλος πάνω απ’ όλα πιστεύω, πως η οικολογία είναι ένα προσωπικό μονοπάτι καθημερινής απελευθέρωσης, ένας καθημερινός δύσκολος αγώνας να ξαναβρούμε τα μονοπάτια του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας.
Χρόνης Μίσσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου